کنار پنجره مردی
نشسته خسته و آرام
ستار کهنه به
دست و
دارام دارام داری رام رام
غریب و بی کس و
تنها
در انتظار فروغی
به پشت پنجره
بارون
و شر شرای دروغی
نظر به شیشه ی
خیس و
نگاه خسته ز عادت
سکوت لحظه ی مرگ
و
صدای تق تق ساعت
که ناگهان شبحی
رد
شد از برابر شیشه
دوباره خش خش
برگ و
دوباره تیشه به ریشه
دهان گشود و
نیامد
نوا برون ز وجودش
چرا که هجرت و دوری
سخن ببرده ز یادش...
"SAR"
