غم

من درون خود غمی دارم، نمیدانم چرا

اشک و آه و ماتمی دارم، نمیدانم چرا

در دیار دل که روزی خانه ای آباد بود

شهر ویران چون بمی دارم، نمیدانم چرا

فکر و ذکر و روح و جانم به خدا نزدیک نیست

شاید ایمان کمی دارم، نمیدانم چرا

لحظه های زندگی را یک به یک پس میزنم

در خیالم عالمی دارم، نمیدانم چرا

گنگ و تنها مانده ام در ازدحام پوچ ها

آرزوی همدمی دارم، نمیدانم چرا

با غریبان سرّ دل ناگفته ماند بی گمان

آشنای محرمی دارم؟ نمیدانم! چرا...؟

"َُSAR"

پ.ن: خدا میدونه که تو دلم چیه ... میدونه میپرم از رو پرچینش ... میدونم میگیره دستمو یه روز و میکشه پرده از رو تصویرش